ලංකාවේ ටියුශන් සහ අධ්යාපනය ගැන ලිපියක් මට ලියන්න හිතුන වාර අනන්තයි. ලඟදි දවසක ඒකට හොඳ ප්‍රවේශ්යක් ලැබුනා. මගේ ඥාති සහෝදරිය දවසක් අපේ ගෙදර ආවා. එයා අගනුවර ජනප්‍රිය යැයි කියාගන්නා ඉස්කෝලෙක තවම 10 වසරේ ඉගෙනගන්න කෙනෙක්. පුංචි අම්මත් එක්ක ආපු එයා ගොඩක් වෙහෙසට පත් වෙලයි හිටියේ කාලෙකින් දැක්කේ නැති නිසා ඇත්තටම මේ ඉස්සර හිටිය පුංචි නංගිද කියල මටවත් හිතාගන්න බැරිවුනා.
එයා තනිකර වෙනස් වෙලා නිකන් ඇවිදින මලමිනියක් වගේ. එයාටත් වඩා එයාගේ අම්මා, ඒ කියන්නේ මගේ පුංචි අම්මා විඩාපත් වෙලා. "කාලෙකින් මේ පැත්තේ එන්නත් බැරි වුනා නේ. ඒකයි මේ ආවේ. දැන් තියෙන වැඩ කන්දරාවේ හැටියට කොහෙ තියෙන වෙලාවක් ද ?" පුංචි අම්මාගේ හැමදාම කියන වචන සේට් එක මට ඇහුනා.
"හැමදාම මෙයාට පන්ති. දන්නේ නැද්ද ඉතින් කොහොම හරි ඕ ලෙවල් ගොඩදාගන්න එපැයි". පුංචි අම්මා එහෙම කිව්වත් ඇත්තටම මගේ ඥාති සහෝදරී ඉතාම දක්ශ ලමයෙක්. එයාට ඕ එලෙවල් ගොඩ දාගන්නවා කියල එක ඒ හැටි කජ්ජක් නෙවෙයි.
අන්තිමට හොයලා බලනකොට නංගී ටියුශන් පන්ති හැට හුටාමාරකට යනවා. ඒවා අහලා මට නම් පිස්සු වගේ. ගනන් තියරි පන්තියයි, ගනන් හදන පන්තියයි. විද්යාව, ඉංග්‍රීසි, ඉංග්‍රීසි සාහිත්යය පන්ති දෙකයි. සිංහල, සංගීතය ඔන්න ඔය වගේ මහා පතරංග ජාතකය වගේ පන්ති ලිස්ට් එකකට එයා යනවා. තාම දහය වසරේ පොඩි එකාට මෙච්චර පන්ති තොගයක්!!!!.
පන්ති විතරක් නෙවෙයි නංගීට ගෙදරින් හරි පීඩනයක් දෙනවා කියලා මට හිතුනා. පන්තියේ පලවෙනියා වෙන්න විතරක් නෙවෙයි අනිත් ලමයි පහුකරගෙන අස්ප රේස් දුවන්නත් බලකරනවා. දැන් බලන් යනකොට පොඩි ලමයි අස්පයෝ. උන්ව දුවවන අම්මලා තමයි ජොකියෝ. අනේ හැබෑට !!!! ඔටිටු දාන එක විතරයි අඩු.
මට තියෙන ගැටලුව වෙන්නේ ඕ ලෙවල් වලට ඇත්තටම ඔච්චර පාඩම් කරන්නයි, පන්ති යන්නයි මහන්සි වෙන්නයි ඕනෙද කියලයි. මෙගේ ඥාති සහෝදරීට ඕ ලෙවල් විභාගෙන් යන්න තව හොඳ ඉස්කෝලයක් ලංකාවේ නැත්නම්, ඕ ලෙවල් කියන එක ඒ ලෙවල් වලට වඩා ඉතාම ලේසි නම්. ඇයි මේ වගේ අශ්ව රේස් එකකට දාලා එයාගේ ආත්මය නැති කරන්නේ ? ළමයාව අනිවාර්යයෙන්ම ඉගෙනීමට යොමුකල යුතුයි නමුත් ඉගෙන ගන්න එක වදයක් බවට පත්කර ගන්නේ ඇයි ? ඒ ලෙවල් කියන්නේ ඉතාම වෙනස් විභාගයක්. කවුරු කිව්වත් නැතත් ළමයෙක්ගේ ජීවිතය තීරණය කරන්නේ ඒකෙන්. ඒ ලෙවල් වලට දෙන්න ඕනේ පීඩනය වගේම වැඩ කන්දරාව ඕ ලෙවල් වලින්ම කුඩා ළමයෙක් තුලට ඇතුල් කලොත් ඒක ඉතාම භයානක වෙන්න පුලුවන්. නියමිත කාලයට නියමිත ඉගෙනීම් ක්‍රම යොදාගන්නේ නැත්තම් ඒ අධ්යාපනයේ තියෙන ප්‍රයෝජනය මොකක්ද ? අවසානයේ සහතික ටිකක් විතරක් අතින් අරගත්ත නිර්මාණශීලීත්වය මොට වෙච්ච ගොන්නු රැලක් බිහිවෙනවා.
මේවා අහන දකින කොට මට මගේ ඕ ලෙවල් කාලේ මතක් උනා. මම කොච්චර සැහැල්ලුවෙන් හිටියාද? එක අතකින් මම හරි වාසනාවන්තයි මගේ දෙමාපියෝ මට අනික් අය පාගාගෙන අස්ප රේස් දුවන්න බල කරපු නැති එකට. ඒ වගේම කවදාවක් පන්තියේ පළවෙනියා වෙන්න බලකරපු නැති එකට. ඒ වගේම මට මගේ ළමා කාලය ළමයෙක් විදිහට ගතකරන්න ඉඩ දුන්නු එකට.
මම නම් පන්ති ගියේ ගනන් වලටයි විද්යාවටයි ඉංග්‍රීසි සාහිත්යයටයි විතරයි. තව යලට මහට වගේ සිංහල වලටත් ගියා. ඒ ගියේ සිංහල කරපු ගුරුතුමා අපේ නෑදෑයෙක් වෙන නිසයි. ඒ ඔක්කොටමත් වඩා සිංහල සර් ඇදලා පැදලා කියන දෙපැත්ත කැපෙන (වල්) කතා අහන්නත් අපි හරිම කැමැත්තෙන් හිටියා. සර් අපිට හොඳ හොඳ කවි කියලා දුන්නේ. ඒවා මතක් වෙනකොටත් හිනා කාලා මැරෙනවා. මම තවමත් ඉතාම ගරුකරන කෙනත් තමයි සිංහල සර්.
ඕ ලෙවල් කාලේ මම නම් හොඳටම පිස්සු නැටුවා. ඒ වගේම තමන්ට යම් අරමුණක් තියෙන බවත් තේරුම් අරගෙන වැඩකලා. හැම තිස්සේම ඉගෙනීම ආසාවෙන් කලා. ගන්න්, විද්යාව වගේ විශයන් පොත් බදාගෙන පාඩම් කරනවාට වගේ ප්‍රායෝගිකව ඉගෙනගත්තා. ඒ වගේ දේවල් කරන්න මට මගේ ගුරුවරු පවා පුදුම සහයක් දුන්නේ.
අද ලංකාවේ තියෙන අධ්යාපන ක්‍රමය නම් අනිවාර්යයෙන් වෙනස් වෙන්න ඕනේ. මීට වඩා ඉගෙනීම තුලින් ප්‍රායෝගික, නූතන ලෝකයට ගැලපෙන පිරිසක් බිහිකරන්න අඩිතාලම දමන්න ඕනේ.
මම මේක ඉවර කරන්න කලින් ඕශෝ (Osho) නැමති දාර්ශනිකයා කියපු වදනක් සටහන් කරන්නම්. දෙමව්පියනි, ගුරුවරුනි, මොහොතක් මේ ගැන සිතන්න.
Very few people are accepted as creative: A few painters, a few poets -- one in a million. This is foolish! Every human being is a born creator. Watch children and you will see: all children are creative. By and by, we destroy their creativity. By and by, we force wrong beliefs on them. By and by, we distract them. By and by, we make them more and more economical and political and ambitious
